The Icon Series – Shawn Crahan

Τα περισσότερα icons της σειράς, παίρνουν τη θέση τους εδώ, για πράγματα που κάνουν. Ο clown, βρίσκεται εδώ για αυτό που είναι. Σε ένα κείμενο που δε χωράει κατανόηση για τις άγνωστες λέξεις, παραινετικά σχόλια και συμπαθητικές περιγραφές, ο κύριος Crahan είναι ένας 42χρονος πείρος, που κανείς δεν έχει τα κότσια να παραγνωρίσει.
 Φαινόταν από την αρχή. Από τις πρώτες ολοκληρωμένες ακροάσεις του πρώτου δίσκου, καταλάβαινες ότι ναι μεν φασαρία, ναι μεν χοροπηδάμε, ναι μεν καφρίλα, ναι μεν σε κάθε show υπάρχει το ενδεχόμενο να μας πάρει φορείο, αλλά πάντα υπήρχε ένα σοβαρό layer κάτω από κάθε τι που έκανε αυτό το συγκρότημα.
 Δεν ήταν οι αυτοκαταστροφικοί στίχοι, δεν ήταν το άρτιο παίξιμο, δεν ήταν το εκτός ελέγχου παίξιμο, δεν ήταν τα boiler suits, δεν ήταν τα maggots που συνέρρευσαν από την πρώτη στιγμή. Ήταν η καλλιτεχνική ακεραιότητα και το ότι το συνολικό projection αυτού που βλέπεις, στηρίζεται σε κάτι συγκεκριμένο και σε απόλυτη συνειδητοποίηση. Δεν ξέρω αν όλοι βρίσκονται on the same page σε αυτό, αλλά κόβω το κεφάλι μου ότι ακόμα και τις στιγμές που ξερνάει μέσα στη μάσκα του και συνεχίζει το show, ξέρει 100% για ποιο λόγο αυτό βοηθάει το σκοπό.
 Φυσικά και δεν τα βγάζω από το κεφάλι μου όλα αυτά. Κάθε φορά από τις λίγες που τον έχουμε ακούσει να μιλάει, μας αποκαλύπτεται το όραμα περισσότερο. Μπορεί να με στενοχώρησε το dvd χωρίς τις μάσκες, αλλά τα 8 λεπτά που μιλάει αυτός, μου ξεμπέρδεψαν ένα φιόγκο (pun) 7 ετών, που άκουγα και ένιωθα, αλλά σίγουρα δεν καταλάβαινα. Τον ξανάκουσα στο shock rock επεισόδιο του Metal Evolution και κατάλαβα ακόμα περισσότερα. Για ποιο λόγο πάντα σκοτώνονταν στα shows και για πάντα θα το κάνουν. Πως βλέπουν εμένα, που τους κοιτάω από κάτω. Και γιατί αυτό το πράγμα δε θα πεθάνει ποτέ.
 Σημαντικό; Η ηλικία. Μια γεμάτη δεκαετία μεγαλύτερος από μένα, έχοντας ζήσει στο full το επόμενο level που μόλις ξεκινάω να παίζω και μην χάνοντας την ουσιώδη ενέργεια. Απλά αλλάζοντας το focus και τις προτεραιότητες. Υπάρχουν πράγματα που λέει και μου φαίνονται ανεπίκαιρα λόγια ενός ηλικιωμένου. Από εκείνα όμως, που ξέρεις κατά βάθος ότι θα τα βρεις μπροστά σου αργότερα. Και θα συμφωνήσεις και ας μην το παραδέχεσαι τώρα. Και θα θυμηθείς ποιος σου τα πρωτοείπε. Και έτσι χτίζονται τα role models. Ίσως και τα father figures σε όσους έχουν θέματα.
 Father figure που τα σπάει όσο ποτέ δε θα μπορέσεις εσύ σε μια σκηνή; Beat that.
 Θυμάσαι τη θεωρία του Metal AM για το 6ο κομμάτι; Ότι στο 88% των περιπτώσεων είναι το καλύτερο του δίσκου; Πως μπορεί να είναι τυχαίο το #6;