Υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων για τους οποίους οι Darkest Hour είναι ήρωες. Δεν είναι πολλοί, το ξέρω, αλλά αυτή η ξεχωριστή θέση που έχουν πιάσει στην καρδιά τους αυτά τα παιδιά είναι αδιαπραγμάτευτη.
Είναι κάτι το ενστικτώδες. Ενώ πάντα έπαιζαν ένα ζόρικο σουηδοπρεπές μελωδικό death που άρεσε και στους hardcoreάδες, ποτέ δε μπορείς να πεις ότι ήταν οι σκληροί τύποι, που τους ακούς και γίνεσαι πιο μάγκας. Ήταν πάντα τόσο nerds στις φάτσες που όσο και να ξεσήκωναν τους At The Gates και όσες φορές και να κατεδάφιζαν το An, πάντα ήθελες να τους αγκαλιάσεις και όχι να κρυφτείς να μη σε βρουν.
Το καλό με το να είσαι φωλιασμένος στην καρδιά του άλλου, είναι ότι μπορείς να κάνεις πραγματικά, ότι θες. Θα έπρεπε να ντρέπεσαι να εκμεταλλεύεσαι την αδυναμία του, αλλά έτσι λειτουργεί η ανθρώπινη φύση σε επίπεδο σχέσεων. Στη δική μου καρδιά οι Darkest Hour μπήκαν για πάντα με το “Deliver Us” και σε μια έκρηξη παθογενούς ειλικρίνειας, αναγνωρίζω ότι και δε θα βγουν ποτέ, και ότι δε θα ξανακυκλοφορήσουν ποτέ κάτι τόσο καλό.
Αυτό είναι ακριβώς το σημείο, που τους δίνω υποσυνείδητα το ελεύθερο να κάνουν ότι γουστάρουν και εγώ να τρέχω από πίσω προσπαθώντας να το ξεδιαλύνω στο κεφάλι μου, ακόμα και να το δικαιολογήσω. Και αυτό λειτουργεί κάπως έτσι:
– Ξεπερνάω την ξενέρα του να κυκλοφορεί μια μπάντα δίσκο με το όνομά της σαν τίτλο. Παλιά, ίσως να είχε νόημα, πλέον είναι ίδιον αλλαγής προς το χειρότερο.
– Δικαιολογώ το 50/50 της σκληράδας/τελειωμένης μελωδικότητας που απαρτίζει το δίσκο, λέγοντας ότι πάντα το έκαναν. Και όντως, είχαν την ικανότητα να βάζουν φοβερές γραμμές ακόμα και στα πιο σκληρά τους κομμάτια και να μην φαίνονται παράταιρες. Μπορεί φέτος να έχουν μαλακώσει περισσότερο από ποτέ, αλλά και γι’ αυτό υπάρχει εξήγηση.
– Ένιωθα με τους 2 τελευταίους δίσκους ότι βρίσκονται σε τέλμα. Ένα σωσίβιο ήταν απαραίτητο. Και τι κάνει η σκληρή μουσική όποτε τα βρίσκει σκούρα; Crossover κάνει, μάλιστα. Οι Darkest Hour συμμετείχαν στο album της Sumerian Records όπου σχήματα του roster της διασκεύασαν το “Ceremonials” της Florence And The Machine. Και μάλιστα ανέλαβαν ένα από τα hits και όντως κατάφεραν να ακούγεται το “Spectrum” πολύ συμπαθητικό μέσα από το φίλτρο τους.
Ορίστε η λύση λοιπόν. Αφήνουμε να ποτιστεί λίγο το DNA μας από την σύγχρονη S-Pop (κατά το κορεάτικο K-Pop, με το S να σημαίνει serious) και επιτρέπουμε στις μελωδίες μας να ακουστούν σωστές, ακόμα και αν αυτό σημαίνει εξωμεταλλικές. Δεν είναι ώρα να υπερασπιζόμαστε ιδιώματα τώρα, πνιγόμαστε λέμε.
Και να μην παρεξηγηθούμε με αυτό, ακούγεται μια χαρά. Μπορεί σε σημεία να τσιμπάει λίγο και να φαίνεται ότι το «παράκαναν», το αντικειμενικό αποτέλεσμα είναι μια χαρά. Σωστά τραγούδια που σου κολλάνε και που σε αφήνουν να ψάχνεσαι και λίγο «ωπ, από πού ήρθε αυτό;».
Σε δεύτερο επίπεδο, εμένα αυτό μου αποδεικνύει την ανωτερότητα του heavy metal. Το να παίζουμε μπάλα μεταξύ μας και να κρίνεται το ματς στο ποιος την έχει σκληρότερη και μεγαλύτερη, έχει καταντήσει κουραστικό. Εδώ βλέπεις ότι ένα metal σχήμα βάζει νερό στο κρασί του, κατεβάζει δυο ταχύτητες, χαλαρώνει το χαρακτήρα του και παρόλα αυτά, είναι για πλάκα ανώτερο από τον alt heavy περίγυρο.
Οι Linkin Park ας πούμε, θα πουλούσαν τις μάνες τους για να είχαν τα μισά κομμάτια αυτού του δίσκου. Και αν σου ακούγεται προσβλητικό για τους Darkest Hour αυτό, κούνα το κεφάλι σου και ξανασκέψου. Και μένα μου φαίνεται κάπως, το ομολογώ.
Αλλά σε terms of world domination θέλω να πιστεύω ότι δεν πρέπει να βάζουμε τέτοια όρια. Ίσως αυτή να είναι και η αρετή του δίσκου αυτού. Με βασάνισε μέχρι να τον ξεδιαλύνω, με παιδεύει ακόμα.
Ίσως να είναι από αυτούς που μας ξύνουν το αισθητήριο, ώστε να γίνουμε όλοι ωριμότεροι και open minded ακροατές.
Η ίσως να είναι απλά φλώροι που σταμάτησαν να κρύβονται.
Και οκ, που τυχαίνει να έγραψαν το τραγούδι της χρονιάς.
G.R.A.F.I.A.S. 