Έχει υπάρξει μια εποχή, όπου το πιο επικίνδυνο πράγμα για τη δυτική κοινωνία ήταν το rock n roll. Η τουλάχιστον έτσι ισχυρίζονταν οι θεματοφύλακες της κοινωνικής ηθικής. Μια εποχή όπου ορδές άθεων μαλλιάδων έφτυναν περιφρόνηση στα μούτρα των καθωσπρέπει πολιτών, διέφθειραν τη νεολαία, αμφισβητούσαν την εξουσία, ενέδιδαν στις σαρκικές ορέξεις για σεξ και ναρκωτικά και δεν έδιναν δεκάρα για την ιεραρχούμενη κοινωνική δομή.
Το hippie κίνημα της δεκαετίας του 60 εναντιώθηκε στον πόλεμο του Βιετνάμ, στις κοινωνικές ανισότητες και στη στείρα εκπαίδευση, δίνοντας στους ανήσυχους νέους της εποχής επιχειρήματα για συζήτηση και κουλτούρα φιλελευθερισμού.
Σε χειροπιαστό και ρεαλιστικό επίπεδο; Μια τρύπα στο νερό.
Το μόνο που άφησε η δεκαετία αυτή πίσω της είναι πολλή και σπουδαία μουσική και την ευχαριστούμε γι αυτό. Πέρα από εκεί, ούτε η πολεμική μηχανή αναχαιτίστηκε, ούτε ο καπιταλισμός έγινε πιο ανθρωποκεντρικός, ούτε ο ρατσισμός ξεριζώθηκε και είμαι βέβαιος ότι οι πολίτες μισούν τον πλησίον περισσότερο από ποτέ.
Δε λέω, πέρασε μια 30ετία σχετικής αθωότητας, τουλάχιστον απέναντι στην τέχνη, όπου οι φιλήσυχοι οικογενειάρχες συνέχιζαν να σοκάρονται. Ήδη αναπολούμε αυτά τα ωραία χρόνια, που μπορούσες να προβάλλεις τους Kiss, τους Twisted Sister, το Screaming Jay Hawkins, τους Slipknot, τους Cannibal Corpse, τους Atari Teenage Riot και πραγματικά να τρομάξεις τον κόσμο. Φαινόταν να έχει ακόμα νόημα.
Μόνο και μόνο επειδή ήταν μια αυταπάτη.
Όσοι σοκάρονταν από την τέχνη, ήταν πάντα ο εύκολος στόχος. Οι πιο απλοί στο μυαλό, οι πιο κλεισμένοι στους 4 τοίχους της ζωής τους, οι άνθρωποι με την πλέον περιχαρακωμένη οπτική για τον κόσμο. Δεν είναι τυχαίο που η οργανωμένη εκκλησία και οι θρησκευτικές ομάδες προβάλλουν πάντα τις μεγαλύτερες αντιστάσεις. Όσα λιγότερα ξέρεις, τόσο περισσότερο φοβάσαι την τέχνη.
Πόσο τέλειο είναι αυτό; Μόλις αποδείξαμε ότι συνειδησιακά ο κόσμος έχει προοδεύσει. Εφόσον το rock n roll (που εφόσον η δυναμική του φτάνει παντού στο δυτικό κόσμο) δεν φαντάζει σαν αληθινός κίνδυνος στα μάτια όσων δεν έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου, σημαίνει ότι ένα τεράστιο κομμάτι του πληθυσμού έχει μια υγιή οπτική που καταλαβαίνει ότι ένα format ψυχαγωγίας δεν είναι κάτι καταστροφικό.
Ο Alice Cooper θα ήταν περήφανος. Τα έχει επιτέλους καταφέρει.
…
Πάμε να πούμε και την αλήθεια τώρα;
Όλοι οι καλλιτέχνες που έχουν σοκάρει κατά καιρούς, έχουν προσπαθήσει ειλικρινά. Έκαναν ότι μπορούσαν. Ο μόνος λόγος που κατάφεραν ότι κατάφεραν είναι το ότι ο κόσμος ήταν πιο τυφλός τότε. Η τεχνολογία και τα media είχαν μικρότερο φάσμα δυνατοτήτων και επιρροής. Όσο κατευθυνόμενα και να είναι τώρα (που είναι), μπορώ να ανοίξω το τηλέφωνό μου και να δω ότι η Μπόκο Χαράμ απηγήγαγε 100 κορίτσια από ένα σχολείο στην Αφρική για να τις πουλήσει σκλάβες. Όχι το 1780, προχθές. Μπορώ να δω ότι σε αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στο Μεξικό, η αστυνομία μάζεψε 43 φοιτητές, τους έβαλε σε μια κλούβα και τους παρέδωσε στους εμπόρους ναρκωτικών που συνεργάζονται ώστε να τους ξεφορτωθούν. Τους σκότωσαν, τους πέταξαν σε ένα λάκκο και τους έκαψαν. Το DNA ταυτοποιήθηκε πριν μια βδομάδα.
Αυτά είναι πραγματικά, φρικαλέα πράγματα που μαθαίνεις όσο περιμένεις το λεωφορείο. Τι θα με τρομάξει, οι Rammstein; Από τη μεριά του οικογενειάρχη νοικοκυραίου που είμαι (αλήθεια, είμαι) αφού δω τις ειδήσεις, θα βάλω Death Grips για να χαλαρώσω.
Αυτή είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή, είναι χειρότερη.
Δεν είναι η εξωτερική βία που έχουμε συνηθίσει. Δεν είναι η φρίκη των ειδήσεων για τις καταστροφές, τον πόνο και τη δυστυχία των υποσαχάριων χωρών που μας έχουν κάνει σκληρόπετσους.
Είναι η βία που είναι καθημερινά δίπλα μας. Όχι του πολέμου, της κοινωνίας. Η βία του να ακούς το γείτονά σου να δέρνει τη γυναίκα του. Του να ωρύεται στο 3χρονο αγοράκι του στην παιδική χαρά επειδή θέλει να παίξει με το καροτσάκι και την κούκλα της κόρης μου, καθότι δεν είναι παιχνίδια για άντρες αυτά. Του να βγαίνεις στο δρόμο και να υπάρχει ισχυρή πιθανότητα να σε κάνει μπλε στο ξύλο ένας αρματωμένος πραιτωριανός του κράτους. Του να αισθάνεσαι φυλακισμένος σε μια δουλειά, επειδή έχεις ανάγκη τα 400 ευρώ το μήνα. Του να έχεις μια εξουσία απάνθρωπη σε ηθικό επίπεδο. Γιατί για κάποιο λόγο δεν έχει καμία σημασία πλέον αν αυτός που σε κυβερνάει είναι παλιάνθρωπος. Το θέμα φαίνεται να είναι μόνο τι κάνει ή τι δεν κάνει. Όχι, δεν είναι έτσι. Αν τον κοιτάς στα μάτια και βλέπεις την κακία, δεν έχει θέση εκεί.
Ναι, δεν είναι η πρώτη φορά που οι ανθρώπινες κοινωνίες τα έχουν δει αυτά. Προφανώς σε καιρό πολέμου είναι χειρότερα. Στον πόλεμο όμως έχεις κάτι ανεκτίμητο. Την ελπίδα ότι θα τελειώσει. Η σημερινή ζωή είναι καιρός ειρήνης. Μόνο χειρότερα μπορεί να γίνει.
Έλα λοιπόν ακραίο metal. I double dare you motherfucker, κάνε ότι χειρότερο μπορείς.
Το παρόν αποτελεί αναδημοσίευση από το mudtimes.gr
G.R.A.F.I.A.S. 