Πολλές φορές σκέφτομαι ότι εγώ φταίω που έχω χάσει την πίστη μου.
Στη μουσική, στην τέχνη, στους δημιουργούς, στο κοινό. Δυσκολεύομαι να βρω κάτι να με ικανοποιήσει και πολλές φορές νιώθω στριμμένος, ελιτιστής, χιψτεράς με φαλλικά σύνδρομα. Ενθουσιάζομαι με το παραμικρό για να το απορρίψω δευτερόλεπτα μετά, κάνω να στραφώ στο παρελθόν αλλά σύντομα συνειδητοποιώ την παγίδα, εκνευρίζομαι με τα sequel και τις ανέμπνευστες επαναλήψεις και τις μισές φορές που θα πιάσω το iPod θα καταλήξω στο best of των Queen. Αισθάνομαι ότι ίσως έχω φτάσει στον πάτο, ότι δεν υπάρχει άλλος χώρος μέσα μου για αυτά τα πράγματα, ότι το μεταλ πέθανε και γενικότερα η παθογένεια της κατάστασής μου έχει βαρέσει κόκκινα.
Αλλά έρχονται και μερικές φορές που βλέπω καθαρά.
Δε φταίω εγώ, εσύ φταις γαμημένη ποπ κουλτούρα που έχεις κατρακυλήσει στα Τάρταρα. Οι καλλιτέχνες; Οι μισοί νομίζουν ότι έχουμε ακόμα 1965 και ψάχνουν τρόπο να πλουτίσουν και οι υπόλοιποι θεωρούν ότι indie σημαίνει μαζικό display ερασιτεχνικής βλακείας. Το κοινό; Άψυχες μάζες που άγονται και φέρονται από social media τερτίπια, χωρίς καμία πρωτοβουλία διαμόρφωσης συλλογικής συνείδησης. Και οι ταγοί των media, τα μέσα ενημέρωσης, ηλεκτρονικά και έντυπα που υποτίθεται ότι είναι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ των δυο κόσμων;
Ω, που να πάρει ο διάολος, υπάρχουν και αυτοί…
Ανήκω σε μια φυλή, που το γράψιμο για μουσική είναι εξίσου σημαντικό με τη μουσική την ίδια. Μην πέσεις στην υπερφίαλη παγίδα, όταν λέω το γράψιμο, δεν εννοώ μόνο αυτό που κάνω εγώ, εννοώ και αυτό που θα τύχει να διαβάσω. Και κυκλοφορούν εκατομμύρια κείμενα εκεί έξω. Ειδικά για τη μουσική. Ειδικά στο ελληνικό ίντερνετ. Και αν δεν είχες ποτέ τη διάθεση να βγάλεις τα μάτια σου με κατσαβίδι, σημαίνει ότι δεν έχεις browsάρει αρκετά.
Μέτρια κείμενα, για μέτρια τέχνη, για πρόχειρα events, για ανούσιες κυκλοφορίες, για ανύπαρκτη επικαιρότητα, ρουτίνα, φασόν και επανάληψη. Έχουν ευθύνη όλοι αυτοί; Βέβαια και έχουν. Μήπως όμως έχω κι εγώ;
Αυτό που είπαμε πριν, το «…συλλογική συνείδηση της ποπ κουλτούρας» λέγεται έτσι επειδή δεν είναι κάτι που θα ψεκάσει κάποιος πάνω από ένα πλήθος και θα το αποκτήσουν όλοι. Έρχεται μέσω ζυμώσεων, απορρίψεων και επισταμένης παρακολούθησης. Έχω υποχρέωση σαν αναγνώστης να κριτικάρω ένα αφελές κείμενο. Έχω υποχρέωση σαν ακροατής να γιουχάρω σε συναυλία. Και να αποθεώσω, να στηρίξω, να αναλύσω, να λερώσω τα χέρια μου βρε αδερφέ.
Όσο το αντιμετωπίζω σαν παρεχόμενο προϊόν, με όρους σουπερμάρκετ θα μου το πασάρουν.
Και μια που όποιος έχει φτάσει μέχρι εδώ σε αυτό το κείμενο, προφανώς ανήκει στην ίδια φυλή με μένα, ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι. Το καλό κείμενο είναι σαν ένα τραγούδι των Roxette. Σαν πρώτη ύλη χρειάζεται μόνο να μπορείς να τραγουδάς στο σωστό κλειδί και να έχεις μια βασική μελωδική γραμμή. Εφόσον λοιπόν μπορείς να βάλεις 5 λέξεις σε μια σειρά και έχεις το θέμα σου, πρέπει απλά, λιτά και καθόλου περίπλοκα να πεις αυτό που έχεις να πεις. Κουπλέ – ρεφρέν και πάμε παρακάτω. Μπορεί να έρθει κάποια στιγμή όπου χάριν ποικιλίας να πετάξεις ένα αχρείαστο solo, αλλά η οποιαδήποτε περίτεχνη λεκτική περικοκλάδα (see what I did there?) είναι ακριβώς αυτό, αχρείαστη. Δίνει μια κεφάτη εναλλαγή όμως, οπότε συγχωρείται. Το σημαντικότερο όλων όμως, είναι να το στολίσεις με ένα δημιουργικό twist στο τελείωμα. Μια απρόσμενη έκρηξη, ένα ορχηστρικό άνοιγμα, μια θεματική σύγκριση από το πουθενά (ενός κειμένου με ένα τραγούδι ας πούμε, see, I did it again), κάτι να με πιάσει απροετοίμαστο. Κάτι να με κάνει να μην ξεχάσω εύκολα αυτά που μου είπες.
Έχουμε όλοι υποχρέωση να απαιτήσουμε υψηλότερα standards για τα πράγματα που αγαπάμε. Δεν είσαι πρόβατο, δεν είσαι καταναλωτής, δεν καταπίνεις ότι σου πετάξουν. Γκρίνιαξε, διαμαρτυρήσου, βάλε φωτιά στις φτηνιάρικες, ανάξιες εκδοχές του κόσμου που θέλεις να ζεις.
Και ξεκίνα από αυτό το επιπόλαιο, patronizing κείμενο…
G.R.A.F.I.A.S. 