Το να είναι κάποιος ανήσυχος, ενεργός και ενημερωμένος πολίτης είναι σίγουρα μια από τις αρετές του σύγχρονου ανθρώπου. Με την προϋπόθεση όμως ότι έχει ταυτόχρονα αποκτήσει και τη σοφία να καταλαβαίνει πότε χρειάζεται να τραβήξει για λίγο την πρίζα.
Ομολογώ ότι δεν είμαι σε τόσο προχωρημένο στάδιο ζεν συνειδητοποίησης. Η πολιτική επικαιρότητα με κατάπιε και χρειάστηκε μια έξωθεν σφαλιάρα για να συνέλθω. Δεν είχα χώρο για την τέχνη και αυτό είναι το λιγότερο, θλιβερό.
Το πόσες φορές έχει διασώσει τον ψυχισμό μας ο Stephen Brodsky με τους Cave In, δε μπορεί να μετρηθεί. Επίσης τόσες και λίγες περισσότερες είναι οι φορές που έχει κάνει το ίδιο πράγμα ο Ben Koller με τους Converge. Πλέον χρωστάμε ευγνωμοσύνη και στον Nick Cageao που αποτελεί το τρίτο συνθετικό στοιχείο των Mutoid Man, της μπάντας που μου θύμισε το λόγο που βρισκόμαστε εμείς οι γραφιάδες στη γη ετούτη. Να βρίσκουμε τη σπουδαία τέχνη και να την απλώνουμε λίγο περισσότερο.
Και αυτό το album, είναι στ’ αλήθεια σπουδαίο.
Δεν προσπαθώ καν να το στριμώξω ανάμεσα σε περίτχνους ορισμούς και ορολογίες, θα πω μόνο ότι το ενεργητικό rock n roll δεν έχει να φοβάται τίποτα, ξέρω πολλά αποπαίδια των Mastodon (μη σου πω και τους ίδιους) που θα ζήλευαν την κάθε μια νότα εκεί μέσα, και όποιος μπορεί να οσμίζεται το μεράκι, δε θα δυσκολευτεί να καταλάβει τι γίνεται εδώ.
Που αναμένεται να τους πάει αυτό, career-wise; Αδιαφορώ παγερά. Μου φτάνει και μου περισσεύει που πήγα στο σπίτι ενός φίλου λίγες μέρες πριν και με το που άνοιξε την πόρτα, του έχωσα στη μούρη το iPod για να ακούσει το “Bridgeburner”.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που αγωνιούσες ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να πετάξεις μουσική στα μούτρα του κόσμου;
G.R.A.F.I.A.S. 