Ξεκίνησε σαν buzz στη δουλειά. Όχι καμιά κοσμοσυρροή, έγινε γλυκά και ρομαντικά. Καλοβαλμένες κυρίες άνω των –ήντα, στους διαδρόμους ενός δισκάδικου, να ρωτούν έναν αξύριστο με τα μισά τους χρόνια εάν εμφανίστηκε κάποια νέα κυκλοφορία του Elvis Presley. Κάπως σουρεάλ κατάσταση, έτσι δεν είναι; Σαν ένα ταξίδι μπρος-πίσω στο χρόνο. Το ελαφρύ αυτό σούσουρο με έκανε να χαϊδέψω το μούσι μου με απορία και να ψαχουλέψω το internet. Και τότε το είδα.
Ένα κομμάτι στο Rolling Stone, όπου μιλούσε όντως για έναν καινούριο δίσκο με κομμάτια του Βασιλιά. Με αγνή περιέργεια αρχίζω το διάβασμα…
Δε μου πήρε πάνω από 15 σειρές για να εκνευριστώ. Ομολογώ ότι είμαι προκατειλημμένος, αλλά όταν έφτασα στις λέξεις “Priscilla”, “…caretakerof Presley’s estate…” και “This is the album I think he would have alwayswanted to do…” ήμουν έτοιμος να εκραγώ.
Η σύντομη εκδοχή πάει ως εξής. Η πρώην του Elvis, επειδή λέει ο μακαρίτης λάτρευε την ορχηστρική μουσική και επειδή δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να κάνει κάτι τέτοιο όσο ζούσε καθότι ο Colonel Parker δε θα το επέτρεπε (οκ, αυτό το σημείο για τον αδυσώπητο manager του Elvis το πιστεύω), αποφάσισαν τώρα να πάρουν αρχειακές ηχογραφήσεις με τη φωνή του και να αφήσουν τη Royal Philharmonic Orchestra να ντύσει τα κομμάτια, για να τους δώσει ένα διαφορετικό άρωμα. Αυτό που στην ουσία συμβαίνει είναι ότι έχουμε τη φωνή (ή μάλλον τη Φωνή) σε γνωστά και αγαπημένα τραγούδια και ολοκαίνουρια εκτέλεση της μουσικής με τα rock όργανα να παίζουν κανονικά και την ορχήστρα να γεμίζει τα κενά. Προκειμένου να αναδειχτεί το ρετουσάρισμα προτιμώνται μπαλάντες και gospel και συγκεντρώνοντας 14 από αυτά, έχουμε το “If I Can Dream”.
Ο ηθικολόγος μέσα μου βράζει. Θα έπρεπε να ντρέπονται.
Πρώτα από όλους, η Priscilla. Που θυμήθηκε 100 χρόνια μετά, να ξαναματακυκλοφορήσει album με τη φωνή του Elvis επειδή “I think we have given him the freedom here to experiment with all the orchestras he would have loved in the pieces”, και “I’m confused about where the music industry is…we have to keep Elvis current” και χωρίς να ξεχνάμε βέβαια το καταπληκτικό “We’re just carrying out, really, the DNA of Elvis Presley and keeping him authentic”.
Από πότε χρειάζεται να κρατηθεί ο Elvis αυθεντικός; Θα τον ξεχνούσε κανένας από όσους τον αγάπησαν; Τι δουλειά έχει να είναι επίκαιρος; Θα ερωτευτεί ένα πιτσιρίκι το 2016 με συνοδεία τα τραγούδια του; Έχει ένα σωρό άλλα, δεν τον χρειάζεται. Ο μόνος που έχει ανάγκη σε αυτή την περίπτωση είναι η ίδια η Priscilla και αυτό που νομίζει ότι είναι η «κληρονομιά» του Elvis την οποία δικαστικώς διαχειρίζεται. Με τρεις λέξεις, άσε μας κυρία μου.
Επίσης, θα έπρεπε να ντρέπεται η Sony. Που φυσικά θα τη δικαιολογήσουμε αμέσως επειδή είναι πολυεθνική, και αυτοί είναι άπληστα καθάρματα, και έτσι κάνουν, και δεν τρέχει τίποτα. Οπότε δεν πειράζει που αναμοχλεύουν οτιδήποτε έχουν στα συρτάρια τους προκειμένου να το ξαναπουλήσουν και όχι μόνο αυτό, αλλά κοτσάρουν εκεί μέσα σαν συμμετοχές το Michael Buble και τους Il Divo (τους Il Divo, γαμώ το θεό) μπας και τσιμπήσει λίγο credibility και το τωρινό τους roster, μια που έχουν βαρεθεί να ζουν από τον κατάλογο του Michael Jackson, του Miles Davis και της Barbra Streisand.
Ακόμα και οι θείες στο δισκάδικο θα έπρεπε να ντρέπονται, που αντί να αρκεστούν στις ηχογραφήσεις που αγάπησαν νέες, συντηρούν αυτό το αίσχος ψάχνοντας, ρωτώντας και δίνοντας τα λεφτά τους.
Να ντρέπονται θα έπρεπε, όλοι τους.
Με μια μικρή διαφορά όμως,
Αν το “If I Can Dream” δεν ήταν τόσο κολασμένα υπέροχο…
Συγχώρησέ μου το άγαρμπο twist αγαπητέ αναγνώστη, αλλά ακόμα και ο ηθικολόγος αναλυτής έχει αυτιά. Και αυτά τα έγχορδα δίπλα στη φωνή του Elvis είναι σαν ζεστή μερέντα πάνω σε βουτυρωμένο ψωμί. Είναι τόσο καλοβαλμένα, τόσο μελετημένα και όσο διακριτικά χρειάζεται, μπαίνοντας μόνο στα κενά σημεία, χωρίς να εισβάλλουν στην ερμηνεία, που πιστεύεις ότι θα έπρεπε όντως να είναι εκεί εξαρχής.
Το mastering του ήχου είναι εξωπραγματικά τέλειο, είναι ζωντανός και ζεστός ταυτόχρονα, προφανώς οι ερμηνείες του Elvis είναι αψεγάδιαστες, οι επιλογή των τραγουδιών είναι αυτή που πρέπει (μαγικά τα “Can’t Help Falling In Love”, “In The Ghetto”, “It’s Now Or Never” και “Bridge Over Troubled Water”) και δηλώνω αδύναμος, ανήθικος και ηττημένος. Παρήγγειλα το LP και μετράω μέρες.
Υποθέτω ότι η αλήθεια μεταξύ ηθικολογίας και τέχνης βρίσκεται κάπου ανάμεσα στις λεπτομέρειες και δεν έχω κανένα πρόβλημα να ταπεινωθώ για αυτό. Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω, αν και μεγαλύτερη κοτρωνιά από αυτή που έφαγα με τούτο το “Burning Love”, δύσκολα επαναλαμβάνεται…
*Το παρόν αποτελεί αναδημοσίευση από το mudtimes.gr
G.R.A.F.I.A.S. 