Short stories #1 – The record store romance

Κοιτάζοντας πίσω σε ένα κομμάτι της ζωής σου, τι είναι αυτό που σου μένει; Τι σου μέτρησε περισσότερο, τι έκανε τη διαφορά, με τι αντίβαρο θα το ζυγίσεις;

Στη ζωή μου ως δισκοπώλης, θα μπορούσε να είναι διάφορα πράγματα.

Ίσως να είναι το πρώτο πράγμα που ξεχνάς όταν σε καταπίνει η καθημερινότητα, το πόσο τυχερός είσαι δηλαδή που το περιβάλλον σου είναι χιλιάδες δίσκοι και όχι οι τοίχοι ενός γραφείου. Που έχεις να χειριστείς σε προϊοντικό επίπεδο τους Ramones, τους Sepultura , τους Calexico και όχι χαλκοσωλήνες. Όταν γίνεται ρουτίνα, είναι εύκολο να ξεχαστείς και να αρχίσεις τη γκρίνια όπως όλοι οι εργαζόμενοι. Ως ένα σημείο είναι λογικό, όμως προσπαθώ να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι έχει υπάρξει ημέρα που έχω ανταλλάξει εταιρικά chain mails σε έντονο ύφος, επιχειρηματολογώντας για το αν θα πρέπει να ταξινομηθούν οι Static X στο alternative ή στο metal.

Ίσως θα μπορούσε να είναι η διαπίστωση ότι σε αυτούς τους 100 περίπου μήνες, μέσω εμού και της εκάστοτε ομάδας, μετά από όλη τη  διαδικασίας της δουλειάς μας (πρόβλεψη, παραγγελία, τοποθέτηση, πρόταση, ξεσκαρτάρισμα κλπ) έχουν καταλήξει σε δισκοθήκες κατά προσέγγιση 200,000 albums. Πάντα νιώθω καλύτερα όποτε το σκέφτομαι αυτό.

Και πάλι όμως, όχι. Δε μπορεί, αυτό που θα μείνει μετά από χρόνια, θα πρέπει να είναι συναισθηματικό θέμα, ένα matter of the heart.

Ήταν άνοιξη του 2011. Ένα από εκείνα τα ήσυχα μεσημέρια του Πειραιά, που αν έχεις συνηθίσει την αγορά σε γκαζιάρικους ρυθμούς κέντρου, θέλει στομάχι για να διαχειριστείς. Δεν έχω να κάνω κάτι, σχεδόν τίποτα δε με αποσπά, έχω άνεση να παρατηρώ.

Αυτός, γύρω στα 25. Ψηλός και κοκκαλιάρης, με λίγο φουντωτό μαλλί και hoodie. Καθόλου αλάνι, κάπως nerd μου φαίνεται, ίσως να με προδιαθέτουν τα γυαλιά μυωπίας του. Χαζεύει τα ράφια φορώντας ακουστικά, πράγμα που με κάνει να σκέφτομαι ότι η λίστα που έχω βάλει να παίζει χρειάζεται ανανέωση. Κρατάει στο χέρι το “Imagine” του Lennon.

Αυτή, η άνοιξη προσωποποιημένη. Μικρότερη, το πολύ 22, με ένα λινό φουστανάκι μέχρι το γόνατο και τζην μπουφάν (έχει λίγη ψυχρούλα ακόμα). Μακριά μαλλιά από εκείνα που δεν έχουν σαν προτεραιότητα το κομμωτήριο και ένα μικρό, κομψό τσαντάκι στον ώμο. Όχι θεά, αλλά κινούταν με άνεση στο χώρο και αυτό πάντα δίνει πόντους. Μάλλον ήταν το φουστανάκι που έκανε τη διαφορά, αλήθεια κορίτσια, να τα φοράτε όσο γίνεται, κάνουν τον κόσμο ομορφότερο. Κρατάει το “Absolution” των Muse.

Δεν έχουν δει ο ένας τον άλλον, μέχρι που στρίβουν στη γωνία του ίδιου επίπλου πηγαίνοντας προς το listening point, ένα μηχανηματάκι που έχουμε και μπορείς να σκανάρεις και να ακούσεις τα cd. Σχεδόν πέφτει πάνω της ο ατσούμπαλος χίπης και το facepalm μου βγαίνει αυθόρμητα. Ευτυχώς για αυτόν, εκείνη γέλασε όταν είδε τον πανικό του να ξεμπλέξει τα ακουστικά του για να ζητήσει συγνώμη και αυτό του έδωσε λίγο θάρρος.

Σωστή κίνηση #1, της παραχώρησε τη θέση. Του χαμογέλασε. Εκείνη η στιγμή ήταν κρίσιμη, θα μπορούσε να πάει στο διπλανό αυτός και να χωρίσουν οι δρόμοι τους, αλλά σωστή κίνηση #2, έμεινε να κοιτάει την οθόνη δήθεν για να δει τι θα παίξει, οπότε την ανάγκασε να βγάλει τα ακουστικά και να γυρίσει, και βρήκε ευκαιρία να της μιλήσει.

Είμαι μακριά και δεν ακούω (ποιος κουτσομπόλης;) όμως του δίνει το cd που κρατούσε οπότε υποθέτω ότι κάτι ρώτησε για αυτό. Την ώρα που το κοιτάζει, αυτή τσεκάρει τι έχει διαλέξει αυτός και η συζήτηση ξεκινά. Του δίνει τα ακουστικά να ακούσει λίγο Muse, μετά σκανάρουν και το άλλο cd, οπότε ακούει και αυτή λίγο Lennon, ενώ η κουβέντα δε δείχνει να ατονεί.

Να πάρει ο διάολος, χτυπάει το κινητό της. Εγώ 2 χρόνια εκεί μέσα, για να πιάσω σήμα έπρεπε να κρεμαστώ από το παράθυρο και το δικό της βρήκε την ώρα. Γυρνά την πλάτη για να μιλήσει και ζωγραφίζεται στο πρόσωπο του χίπη η αγανάκτηση («όχι τώρα, γαμώτο»), συνδυασμένη με την αγωνία («δεν είναι ο γκόμενος, δεν είναι ο γκόμενος, ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ γκόμενο!!!»). Δεν πρέπει να ήταν πάντως, μίλησε ελάχιστα και έσπευσε να επιστρέψει. Ενθαρρυντικό αυτό, παρόλο που το body language άλλαξε και δείχνει ότι άργησε να πάει κάπου, πρέπει να φύγει.

Όλα κρέμονται σε μια κλωστή. Μιλούν λίγο ακόμα και ενώ εγώ παρακολουθώ το βωβό κινηματογράφο τρώγοντας τα νύχια μου από την αγωνία, ξεκλειδώνει ξανά το κινητό της. Δε μπορεί να είναι τυχαίο, ο χίπης πρέπει να είπε την σωστή κουβέντα και ναι, ναι, την είπε, ανταλλάζουν τηλέφωνα. Θέλω να πάω να του κάνω high five, αυτή φεύγει βιαστικά για το ταμείο και εκείνος μένει να απολαύσει τη στιγμή.

Θυμάσαι εκείνα τα 2-3 λεπτά αφότου έχεις πάρει το τηλέφωνο της κοπέλας που σου αρέσει; Λίγα πράγματα συγκρίνονται, έτσι δεν είναι; Δεν ξέρω αν ήταν το μεθύσι της επιτυχίας ή αν η λίστα μου βελτιώθηκε ξαφνικά, για τα επόμενα 10 λεπτά που έμεινε, δεν ξαναφόρεσε τα ακουστικά του.

Τώρα εγώ, μπορώ να ξεχάσω για πάντα τις πωλήσεις, το cross selling, και το LFLY και να σκέφτομαι ότι είναι ακόμα ερωτευμένοι και θυμούνται χαμογελώντας ότι γνωρίστηκαν ανάμεσα στα ράφια μου;